Laŭ oficiala komuniko de la gazetara servo de la brazila Parlamento, unu el la du branĉoj, nome la Senato, ĵus aprobis reformon de la leĝo pri la instruado en mezlernejoj, favoran al esperanto. Jen la teksto de la gazetara komuniko:

Okaze de kvalite tre sukcesa “ĵaŭda rondo” ĉe la Esperanto-Domo en Berlino estis hieraŭ prezentita la verko de Ernst Jünger “Sur la marmorklifoj”, per la traduko de sen. Bertil Nilsson, kun postparolo de c-ano Tomasz Chmielik kaj grafiko de sen. Perla Martinelli. La prezenton faris sen. Giorgio Silfer, nome de la Esperanta PEN-Centro.

Esperanto estas daŭre reprezentata fare de Kultura Centro Esperantista ĉe la konstantaj laborgrupoj de ALTE, Asocio por LingvoTestistoj en Eŭropo. La kunsidojn en Berlino ĵus partoprenis sen. Giorgio Silfer, nome de KCE: li estas specife aktiva en du laborgrupoj kiuj okupiĝas pri lingvoj kaj migrintoj. Neniu alia, krom la KCE-delegito, reprezentas tie nian lingvon.

La lingvotestado por specifaj celoj orientiĝas al difinitaj klientoj aŭ kategorioj. Rilate al esperanto, unu el ĉi tiuj kategorioj estas la blinduloj. Kiel konate, nia lingvo dum jardekoj estis la sola fremda lingvo lernebla de ne vidanto.

Kiom valoras esperanto por la kristano, se ĝi ne fortigas lin sur la vojo kiu kondukas al la vivo? Kaj ĉi tiu vojo estas la amo, kiu estas la esprimo de la vera kredo.

“Persona non grata” ĉe Feminisma Esperanta Movado, kaj ĵurnalisto kies respekto al la profesia deontologio estas ofte kontestata, Kalle (Karleto) Kniivilä lastatempe kaŭzis krizigan konflikton ene de Tutmonda Esperantista Ĵurnalista Asocio, pri kiu eblas legi plurloke.

La Konsulo komunikis al la Senato kaj la Forumo sian intencon kunvoki parlamentajn sesiojn al Loklo (Eŭropo), en la unua duono de julio 2010, kaj al Lomeo (Afriko), komence de januaro 2011. Per ĉi-lasta kunvoko, la Parlamento de la Esperanta Civito unuafoje kunvenus ekster Eŭropo.

Giorgio Silfer sincere dankas pro la multaj gratuloj kaj bondeziroj okaze de sia ronda datreveno.

“Via servado (transporto, organizado, konsilado) donis bonan rezulton. Mi ĝojas pro tiu sukcesa kunlaborado. Estus domaĝe riski kaj eventuale perdi la ĝisnunan resaniĝon de Faraja. Mi faru do la lastan paŝon.

Kun kelktaga prokrasto kompare kun la anoncita dato, la 30an de aŭgusto je la deka matene en la Domo de la Nacioj en Budapeŝto okazis la memortago dediĉita al István Szerdahelyi (1924[1949]-1987). La solenaĵon partoprenis kvindeko da personoj, inter kiuj la gefamilianoj de prof. Szerdahelyi.

Kiel jam skribite aliloke, kaj plej detale prezentite dum mia prelego okaze de la unua Simpozio pri Homaranismo (legote en la unua numero de “Homarane”), raŭmismo ne estas ideologio, sed metodo. Kiel metodo ĝi influas ankaŭ historiografion, specife la esperantan.

“Jen nenio, kaj tenu tion forte”: tiel resumiĝas la respondo de iu meznivela ĉefburokrato (Cláudio Soares Rocha, Direktoro pri Historia Dokumentado) de la brazila prezidento Lula da Silva al la letero de la UEA-prezidanto Probal Dasgupta, pri kiu multaj esperantistoj ne sciis ĉu ridi aŭ plori.