Atenta publiko grandparte ne esperantista plenigis la salonon de la Literatura Klubo en Mariburgo, la dua urbo de Slovenio, por aŭskulti hodiaŭ vespere prezenton pri la tria represo de “Historio de la esperanta literaturo”, fare de c-ano Giorgio Silfer kun la valora interpretado de c-ano Vinko Oŝlak, ambaŭ membroj de Esperanta PEN-Centro.

La Komitato de Universala Esperanto-Asocio ĵus elektis d-ron Renato Corsetti al la komisiono pri financaj aferoj. Tial ke samtempe ĝi ne elektis la duan kandidaton, Brunetto Casini (lia kvara balotfiasko en unu jaro), oni rajtas dedukti ke la voĉdonintoj sciis pri la ideoj de la kandidatoj kaj konsciis ke ili inspiros la koncernan komisionon.

Ĉi-semajnfine en Vieno, post dekjara foresto, en la jara konferenco de Naturfreunde International la esperantistaro reaperis kun voĉrajto, ĉi-foje ne kiel faka asocio de Sennacieca Asocio Tutmonda (la sin mortiginta TANEF) sed kiel Esperanta Naturamikaro, aliĝinta al la Pakto por la Esperanta Civito. La merito de la resurekto apartenas plene al raŭmistoj.

Fine de septembro 2012 ekis en Budapeŝto la longa vico de nia unika literatura kafejo, kiel iniciato strebanta kontribui al la daŭra prestiĝo de la iama ĉefurbo de la esperanta kulturo. La unua gasto, c-ano Giorgio Silfer, premiere laŭtegis sian teatran triologion: “La njorin” de l” malaperinto”, “La butiketo de l” juvelisto”, “Varma lineo”.

Ĝis nun neniu hungara esperantisto pensis liveri al la tute nova muzeo pri poeto Attila József gravan sondokumenton en esperanto. Temas pri la traduko de la fama “Lulkanto”, farita de Kálmán Kalocsay kaj muzikigita de Klára Mikola, kiu ankaŭ kantis ĝin.

Ok jarojn poste la Parlamento de la Esperanta Civito ree kunvenos en Italio, kaj denove en Lombardio. Post Sabloneto (2001) kaj Milano (2011), Salò ĉe la Garda lago gastigos la ordinaran sesion, 24 majo 2019. La elekto de tiu urbeto povus havi moralan signifon: ĝi estis la Vichy de Italio, nome la ĉefurbo de faŝisma diktaturo — tie kunvenu demokrata transnacia parlamento.

La financa situacio de Tutmonda Esperantista Junulara Organizo treniĝos almenaŭ ĝis la fino de 2018, sen la bilanco de la antaŭa jaro. Tio demonstras ke TEJO estas ankoraŭ UEA-dependa, precipe dependa de ĝiaj administrantoj, kiuj ne sukcesas transdoni la necesajn informojn.

Estas surmerkatigata la kvara eldono de “Paŝoj al plena posedo” de William Auld. La libron, en aktualigita formo, produktis Kooperativo de Literatura Foiro. Por la ĝisdatigo kaj la enpaĝigo kunlaboris c-inoj Marie-France Conde Rey kaj Perla Martinelli.

Dum la finvenkisma parto de Esperantio kutimas aŭdi pri enormaj strukturaj deficitoj, unuavice en Roterdamo, estas konsole legi la ciferojn de PEN Internacia, kies spezkalkulo laŭ dimensio egalas al kvaroblo de tiu de la bankrotanta UEA, sed kies jara saldo estas ekvilibra, ĉu pro minimuma deficito en 2017 ĉu pro eĉ profito (ankaŭ minimuma) prognozita por 2018.

Se Universala Esperanto-Asocio estus eklezio, pli precize kiel la ortodoksa, eblus interesaj analogioj.

Sennacieca Asocio Tutmonda estus skisminta realaĵo, iam en odoro de herezo, sed nun tiel neglektinda ke eblas ekumena dialogo, kvazaŭ ĝi estus faka asocio de emeritaj laboristoj.

Esperanta Naturamikaro partoprenos en la baldaŭa jara konferenco de Naturfreunde International en Vieno, per sia delegito c-ano Giorgio Silfer. La konferenco ne havas la samajn povojn de la trijara kongreso: interalie ĝi ne rajtas decidi pri la ŝanĝo de kategorio ĉe aliĝinta federacio; tamen ĝi estas la gvida organo de la naturamikoj pri la koncerna jaro.

Ĉiu inteligenta esperantisto jam komprenis ke la Esperanta Civito proponas alternativan modelon de organizado al nia diaspora lingva grupo (laŭ difino en la Universala Deklaracio pri la Lingvaj Rajtoj).